Monthly Archives: September 2009

Hornbein 09 espedizioko kideen adierazpenak (gaztelaniaz)

En su intento de escalar al techo del mundo, el Everest por su vía más directa y exigente, el corredor Hornbein, Alberto Iñurrategi, Juan Vallejo y Mikel Zabalza se vieron sorprendidos por avalanchas de nieve el pasado viernes cuando ya habían llegado a los 7.200 metros, justo en la mitad de ese embudo que es el corredor de los japoneses. Cómo consiguieron salir de allí, cómo se sintieron y qué están sopesando en estos momentos es lo que nos cuentan en una entrevista realizada.

Mikel Zabalza nos relata cómo vivieron las horas que transcurrieron desde el atardecer del viernes hasta el sábado por la tarde, cuando consiguieron salir de la trampa en la que se había convertido el corredor de los japoneses.
“El parte meteorológico con el que ascendimos el viernes hasta los 7.200 era bueno. Habíamos tallado una repisa en la nieve y el mayor peligro era que nevara pero no contábamos con ese riesgo. Confiábamos en el parte. Hubo unas nubes por la tarde pero cuando ya estábamos en los sacos, después de cenar, todo cambió. Soportamos algunas precipitaciones de nieve y Juan comenzó a decir que aquello no le gustaba nada. De pronto nos cayó la primera avalancha q nos aplastó la tienda literalmente. Salimos, nevaba con intensidad y otra avalancha nos podía arrastrar al abismo. Nos pusimos a todo correr las botas y los crampones y de pronto nos cayó otra avalancha. Durante un momento no vi a Juan y fue un momento terrible. Acto seguido sacó la cabeza de la nieve y decía: ¡vámonos de aquí ya!. Recogimos rápidamente el material que pudimos, algunos metros de cuerda, fijamos una estaca de nieve y rapelamos unos 50 metros para protegernos bajo una roca, donde al menos estaríamos a salvo de las avalanchas. Picamos una plataforma de unos 40 centímetros y allí pasamos toda la noche de pie dando patadas a la pared para que no se nos congelaran los pies. Cuando amaneció subimos hasta la tienda de nuevo para recuperar algo de material e iniciamos el descenso: 2 rapelando y otro trepando para ir recogiendo la cuerda. Es muy delicado bajar el corredor en esas condiciones. 8 horas de descenso hasta tocar suelo y ya, por fin, suspirar a gusto”.

El vitoriano Juan Vallejo valora la rapidez y seguridad con la que supieron responder a la situación límite en la que estuvieron: eso les salvó la vida.

“Un corredor, para hacernos una idea, es como medio tubo. Luego, depende de la inclinación que tenga, la dificultad varía. En este caso es un corredor bastante vertical y ya en su metro 0 nos encontramos con una rimaya, en la que el día anterior fijamos un largo de escalada porque si no, nos iba a costar muchísimo pasarla. La mayor dificultad de todo este corredor es que es una pendiente muy muy sostenida, siempre en torno a los 45-55º y el hecho de no tener ninguna repisa, ningún lugar donde relajarte es lo que te hace estar siempre consciente de que no puedes cometer ni el más mínimo error. Después de lo que nos había sucedido a la noche, no había más opción que ir hacia abajo: habíamos perdido la tienda, habíamos perdido parte del material y además el corredor se había llenado de nieve, que es lo peligroso en estos casos porque es propenso a las avalanchas. Como no había otra opción, es lo que hicimos, bajar muy muy despacio, con todo el cuidado del mundo, asegurando muy bien y lo que el día anterior habíamos hecho sin sacar la cuerda, en esta ocasión lo rapelamos entero porque no nos fiábamos de que no nos cayera un avalancha. Primaba la seguridad y preferimos hacerlo despacio pero bien y en unas 7 horas volvíamos a estar de nuevo al pie de la pared”.

“He vivido situaciones parecidas, no siempre en montañas de 8.000 metros, pero ahora sí tengo la sensación de que hemos estado bastante al límite y que el saber hacer que nos han dado todos estos años nos ha sacado de esta situación: supimos reaccionar con rapidez. Ha sido duro y a veces me pregunto qué hago yo aquí contando todo esto y luego, dentro de unas horas soy capaz de volver a salir a por lo mismo…”.

Alberto Iñurrategi
lo describe con exactitud, resumiendo, como a él le gusta contar las cosas. De la preocupación pasamos al miedo, dice.

“Cuando comenzó a nevar el viernes por la tarde todos nos preocupamos, pero a la noche cuando cayó la primera avalancha y nos rompió la tienda, pasamos de la preocupación al miedo porque sabíamos que en esas condiciones y en la oscuridad de la noche, poco podíamos hacer”.

Tras el miedo y la rapidez de reflejos y fortaleza que han demostrado esta cordada de tres magníficos alpinistas, Iñurrategi se fija en el lado positivo de la cara norte del Everest: “Esta vía tiene la suficiente inclinación para purgar rápidamente la nieve por lo que cualquier precipitación se barre en pocos días. Pensamos que la montaña, que hoy por la mañana está muy mal, en un par de días puede estar ya en buenas condiciones. Por eso, somos muy optimistas de cara a que en unos días el Everest pueda darnos otra oportunidad. Físicamente han sido dos días muy duros, intensos porque no hemos podido descansar y tenemos mucha tensión acumulada pero pensamos que podemos recuperarnos de esta fatiga en dos o tres días. Otra cosa es cómo se recupera uno psicológicamente de una escapada de éstas y eso no lo sabremos hasta que volvamos a entrar. Los tres tenemos suficiente experiencia, ya nos conocemos y hemos vivido situaciones duras. Pienso que el tiempo lo va a arreglar y si se dan las condiciones, psicológicamente estaremos listos para hacer un nuevo intento”.

Eguraldia okerrera

Ramon Olasagastiren kronika:

Iragarpenak ez dira inoiz fidatzekoak goi-mendian. Kanpaleku Nagusian zerua erabat estalita dago eta eguerdiaz geroztik elurra ari du xehe-xehe. Hiru-lau bat zentimetroko geruzak estaltzen du uneotan kanpalekua. Everest magal honetara iritsi ginenez geroztik, egunik okerrena izaten ari da. Badirudi altueran baldintzak zertxobait hobeak izan direla goizean zehar eta Albertok, Juanek eta Mikelek aparteko arazorik gabe iritsi ahal izan dute bigarren kanpalekuaren kokapenera (7.200 m). Dena dela, beraiek ere harrituta eta kezkatuta daude eguraldiarekin; ez zuten halakorik espero. Ikusi beharko da datozen orduetan zer joera hartzen duen.

Hiru taldekideak goizeko 5:30ean abiatu dira gaur, eguneko lehen argi printzekin batera. Atzo jarritako sokari esker arazorik gabe gainditu dute hormapeko errimaia eta halaxe sartu dira japoniarren korridorean. Elurrezko kanal bat da delako korridore hori, 50º eta 60º bitarteko maldekin, tentea oso, atsedenik batere eskaintzen ez duena.

Kanpaleku Nagusitik gertu bada begiraleku bat eta handik bikain ikusten da Everesteko ipar aurpegi osoa. Gaur, ordea, behe-lainoak eta hodeiek ez dute utzi hiru taldekideen igoera ikusten. Albertok eguerdiko 12:00ak aldera hots egin du bigarren kanpalekuaren kokagunean (7.200 m) zeudela esateko, duela hiru urteko ahaleginean baino 50 metro gorago. “Igoeran era guztietako elurra topatu dugu: gogorra zenbaitetan, hautsa batzuetan… Eguraldia, nahiz eta oso ona izan ez, eskalatzeko ez da hain txarra izan. Elur malutatxo batzuk erori dira, baina tenperatura ona izan dugu”.

Fisikoki, maldaren tentea ederki nabaritu dute. Kranpoi-puntak korridorera iltzatzearen poderioz Mikelek “lehertu beharrean” zituen zango-sagarrak. Nolanahi ere, duela hiru urteko ahaleginarekin alderatuta, Albertok jakinarazi du 1996an lau ordu behar izan zituztela kanpalekua ezartzeko plataforma zizelkatzen eta gaur ordubeterekin aski izan dutela denda jartzeko moduko zelaigunea prestatzen. “Gainera, duela hiru urte, lehenbiziko egunean elurrean arrastoa zabaltzen aritu behar izan genuen hainbat orduz eta atzo ez zen halakorik behar izan”. Alde horretatik, lehenbiziko bi egunak neke gutxiagokoak izan dira.

Arratsaldeko 14:00etan, bigarren komunikazioan, eroso antzean zeuden jada denda barruan, hidratatzen eta goizeko nekeaz osatzen. Eguraldia, eguraldia da ordea orain kezkatzen dituena. Biharko eta etzirako iragarpenak onak dira, baina gaurko ere ez ziren txarrak eta… Ez dago jakiterik. “Elurra hasten badu, korridorea tranpa hutsa bilakatzen da. Goitik elur hautsa jausten hasten da eta ihes egitea beste biderik ez da geratzen”, azpimarratu dute hiru taldekideek. Esandakoa, hurrengo orduetako joerari adi jarraitu beharko zaio.

Eguraldiak laguntzen badu, bihar japoniarren korridorean gora jarraituko dute Hornbein korridorearen sarreraraino. Everesteko goiko aldean harrizko orban nabarmen-nabarmena da Hornbein korridorea. 8.000 metro inguruan jarriko lukete kanpalekua, harkaitz baten babesean. Ea eguraldiak hobera egiten duen.

Informazio gehiago, hemen.

Athletic Cluben hasiera ezin hobea Europako prentsak nabarmendu du

Inor gutxik espero zuen Athleticen hasiera zoragarri hau. Cristiano Ronaldoren Real Madrilen eta Messiren Barçaren pare dabil talde zuri-gorria.

Taldea ez zen batere ondo aritu Europako Leagueko atariko kanporaketetan, Young Boysen eta Tromsoeren aurka, Europako iparraldeko bi talde ahulen aurkako neurketetan.

2009/2010 denboraldia Espanyol mendean hartzen irabazi zuen Toqueroren gol batekin. Jokalari hau oso maitatua da baina kalitatea ez omen du soberan. Ondoren, euskaldunek Xerez garaitu zuten, baina beharrezkoa izan zen jokalari andaluziar batek gola bere atean sartzea.

Fernando Llorente, euskaldunen izar nagusia, ez zen bere mailarik onenean ari eta zaleek gogorarazi zioten. Gainera, zaleak taldearekin ez zeuden batere gustura eta zalantzak agertu ziren, ez baitzituzten argi taldeak jaitsiera saihestuko zituen aukerak.

Dena aldatu zen, ordea, azken astean, Llorentek bi gol egin zituenean Austria Vienaren aurka Europa Leagueko multzoen faseko lehenengo partidan. Egun batzuk geroago, beste bi gol egin zituen Vila-realen aurka, euskaldunak zerura eramanda.

Antzinako moduan. Bartzelona, Real Madril eta Athletic Club, sekula lehenengo maila utzi ez duten taldeek, sailkapenaren buruan dira. Hasiera hau ez da oharkabean igaro Europako prentsarentzat, bi handien artean talde xume bat kokatu da.

Athletic urakana

“Bi zaldien arteko lasterketa izango dela aurreikusten zuten, baina lehoi batek ezustean harrapatu ditu denak eta hesiak dotore ari da igarotzen”, esan du ESPN Soccernet-ek.

Web honen arabera, mundu mailako lider dena, San Mameseko lehoiak ez ziren hautagaien artean sartzen azken denboraldiak sufrimenduaren bidean eman ondoren. Artikuluak Iker Muniain ere aipatzen du eta gazte zuri-gorria Wayne Rooneyren euskal bertsioa dela gaineratu.

The Guardian egunkari britainiarrarentzat, “Athletic urakana bolada onean da oso altu hegal egiten duen Fernando Llorenteren eskutik”. Espainiako selekzioarekin joateko deialdiek edota Caparrosek emandako konfiantzak zerikusia izan dezakete, baina argi dagoena Llorente Athleticen egoeraren “errudun handienetarikoa” dela.

Liga Talkek, Double Decaer Group talde handiko futbol webguneetako batek, Athleticen filosofia goraipatzen du.

“Athleticek ez lituzke arazorik izango harrobiko zortzi jokalari deialdian sartzeko edo herrialdeko selekzioarekin deituak izan daitezkeen sei jokalari zelairatzeko, UEFAk emango dituen proposamenetako batzuk betetzeko, alegia”, esan du webguneak.

Zaleek badakite Real Madrilen eta Bartzelonarekin batera luzaroan irautea ezinezkoa dela, baina harro egon behar direla taldeak egiten duen futbolarekin, gaineratu du Liga Talkek.

Igor Lansorena (jatorrizkoa ingelesez, “Athletic Club Bilbao’s dream start in the spotlight“)

Lonazko herrixka bat Everest magalean

Ramon Olasagasti (espedizioaren bloga):

Everesteko ipar aurpegi ikusgarriaren begiradapean, Rongbukeko monasteriotik lau bat kilometro gorago eta 5.000 metroko altueran, behin-behineko herrixka bat goratzen da. Hogeita hamarna dendaz osatutako bi ilara dira eta erdian harrizko halako zabalgune bat. Lonazko herrixka bat, Everesteko irudi itzela ederretsi eta erretratatzeko irrikaz iristen diren turistak aterbetzeko. Guztira 300 bat lagun sar daitezke dendetan, sei bakoitzean.

Lonazko dendak harrigarri abegitsuak dira. Denetan ematen dute jatekoa eta ostatua, eta kanpoaldean, fosilak saltzen dituzte, Himalaya itsas azpian zegoen garaiko aztarnak. Bazter batean, Txinako postak aukera ematen du Everest magalean bertan postal bat zigilatu eta noranahi bidaltzeko. Harrigarria da herrixka hau.

Batez ere tibetarrak dira dendak kudeatzen dituztenak. Yika da horietako bat, 15-16 urteko mutil kozkorra, atsegina eta langilea. Artez gobernatzen du bere denda; 10 egun egiten ditu Everest magalean eta gero lau Zhaxizongen, jaioterrian. Bere adin motzean, ezagun da estimatan dutela gehienek. Egunean zehar bisita asko jasotzen du eta haiekin aritzen da berriketan. Egia esan, hemen ez dago askoz gehiagorik egiteko. Ostatuagatik jasotzen dutena (40 joan, 4 euro inguru) Txinako Gobernuari eman behar diote, gobernua baita denda hauen guztien jabea; otorduengatik jasotzen dutenarekin bizi dira, hortaz. Arratsaldero, eguzkia ezkutatzen denean, Yikak tximinia txiki bat pizten du eta han jartzen ditu berotzen bi teontzi handi. “Black tea or milk-tea”, galdetzen du gero. Ilunabarrean, berriz, kartoi zahar bat ateratzen du, afaltzeko menuarekin; soila da oso eskaintza.

Noiznahi iristen dira Toyota handiak. Gehienak Lhasatik datoz, Tibeteko goi-lautadan barna ibilbidea edo trekkinga osatuz. Nola ez, Everesteko ikusmira begiestea da bide horretan erakargarri nagusietako bat. Asko Txinakoak bertakoak dira; barne turismoa, alegia. Toyotatik jaitsi orduko beren tripodeak eta kamera handiak atera eta Everesteko ipar aurpegiaren irudia ehizatzen saiatzen dira, grinatsu. Everestek, ordea, ez du beti erakusten aurpegia. Zorte kontua da. Goizetan, hala ere, errazagoa da haren bisaiaz gozatzea.

Tibetarrentzat, lonazko herrixka horretan bizi direnentzat, Everest Lurraren Jainkosa Ama da, hemen egotearen arrazoia eta funtsa. Haiek jada ez dira harritzen mendiaren ikuspegiarekin; aitzitik, halako etsipenez bizi dute turistak iritsi, egun bat pasa, argazkitan beren Chomolungma erretratatu eta nola joaten diren ikustea. Ikusten baitute mendiak hor jarraitzen duela eta beraiek ere bai.

Rongbuk Hotela

Lonazko herrixka hori baino lau bat kilometro beherago, Rongbukeko monasterio zaharraren parean, izen bereko hotela dago. Edozein hiritan edo herritan hotel normala litzateke, baina hemen, 4.800 metrotan, harrigarria gertatzen da. Tokiaren kolore arreekin bat eginik, ez da bere itxura arreta deitzen duena, goi hauetan halako hotel bat eraikitze hutsa baizik. Eta zergatik ez? galdegin dezake batek. Europan baditugu teleferiko, hotel eta mendiko beste hainbat azpiegitura eta inork ez ditu haiek ezbaian jartzen.

Hotelaren barruan, Everesteko eta Potalako jauregiko mural eta argazki erraldoiak daude sarreran. Lehenbiziko solairuan, berriz, jangela handi bat dago. Han hartu gaitu hoteleko arduradunetako batek. Ingelesez zertxobait badaki, baina hutsaren hurrengoa; bitxia halako leku bat kudeatzeko. Azaldu digunaren arabera, hotelak sei urte daramatza lanean eta 40 gela ditu; hau da, 100 lagunetik gora hartzeko gaitasuna. Prezioak ez dira sobera garestiak: 300 joan (30 euro inguru) kostatzen da gela bat. Izango dira diru horregatik gutizia garestiagoak, goizean jaiki eta gelatik bertatik Everest begiestea baino. Nola ez, hotela ere Txinako Gobernuarena da baina tibetarrek kudeatzen dute. Urtean zehar ehunka turistak hartzen du ostatu hotelean, gehienak europarrak eta txinatarrak. Lonazko dendatxoen aldean beste maila bat da hotela, beste erosotasun bat, baina hala ere, Rongbukeko bailaran ez dirudi halako kontuek bizikidetza urratzen dutenik.


Xabier Usabiaga: “Zer gertatzen zaio txirrindularitzari Frantzian?”

Frantziako ziklismoak ez du aspaldian bere historiaren pareko liderrik. Jalabert eta Virenque erretiratu zirenetik beste inor ez da Tourreko podiumeko balkoira gerturatu eta ia ia ezta beste proba garrantzitsu askotara ere.

Baditu ziklista onak, Chavanel, Moncoutie, Voeckler, Fedrigo, Casar edota Anthony Roux, denak frantziako ziklismo saiatuaren ordezkari duinak dira, baina ez dute itzuli handi bat irabazteko moduzko ziklistarik.

Zergatik?

Zure iritzia, hemen.

Xabier Usabiaga: "Zer gertatzen zaio txirrindularitzari Frantzian?"

Frantziako ziklismoak ez du aspaldian bere historiaren pareko liderrik. Jalabert eta Virenque erretiratu zirenetik beste inor ez da Tourreko podiumeko balkoira gerturatu eta ia ia ezta beste proba garrantzitsu askotara ere.

Baditu ziklista onak, Chavanel, Moncoutie, Voeckler, Fedrigo, Casar edota Anthony Roux, denak frantziako ziklismo saiatuaren ordezkari duinak dira, baina ez dute itzuli handi bat irabazteko moduzko ziklistarik.

Zergatik?

Zure iritzia, hemen.

Bigarren irteera ohiko bidera

Bigarren irteera Everesteko ipar aurpegiaren ohiko bidera. Alberto, Juan eta Mikel gaur goizeko 9:45ean abiatu dira Kanpaleku Nagusitik, motxilak gainezka. Oraingo honetan helburua da 7.000 metroz goitik 3 gau lo egitea eta, ahal dela, gau bat 7.500 metrotan. Hau da, xedea da altuerara girotzeko fasea amaitutzat ematea, berriz ohiko bidera bueltatu behar izan gabe. Aurrerantzean, behin bigarren irteera hau amaituta, Hornbein korridorean jarriko dute bihotz-arima.

Atzo arratsalde-iluntzean ezagun zen edozein irteeraren aurretik sumatu ohi den urduritasuna. Hiru taldekideek xehetasun txikiena zainduz prestatu zituzten beren janari poltsak: arroza, pureak, zopak, zerealak, isostar, fruitu lehorrak, txokolate pixka bat… Eta nola ez, urdaiazpikoa, txorizoa, gazta… “Gurea estilo alpino klasikoa da”, zioten txantxa artean, “gauza batzuk derrigorrezkoak dira”. Gehien kezkatzen zituena, hala ere, eguraldi partea zen. Iragarpenak zion hurrengo 5 egunak on-onak ere ez direla izango, baina txar-txarrak ere ez.

Eguraldiaz gain, atzo arratsaldean izan genuen bestelako buruhausterik ere. Teknologia, espedizio osoan zehar oso lagun izan ez duguna, bereziki gaizki portatu zen atzo: generadoreak, tentsio goraldi batean, ordenagailuen eta telefonoen hainbat kargadore izorratu zizkigun et abeste batzuk entxufatzen ere ez digu uzten. Alde horretatik, egoera oso behin-behinekoa da. Komunikazioa hari oso fin batetik dago zintzilik.

Gaur goizean, Alberto, Juan eta Mikelek, jakin-minez, pisatu egin dituzte beren motxilak. Bakoitzak 10 kilo zeramatzan, hor nonbait. Motxiletan zeramaten 25 metroko soka ere, Ipar Lepotik 7,500 igotzeko. Datozen egunetan adi jarraituko ditugu haien mugimenduak. Eguraldia lagun izan dezatela.


Naturgas Hornbein’09 espedizioko kideak, pozik lehen irteerarekin

Alberto, Juan eta Mikel itzuli dira jada Everesteko ipar aurpegiko bide normalera daraman bailaratik, altuerara egokitzeko eginahal horretan. Gau bat egin dute 6.000 metrotan eta beste bi 6.500 metrotan, ohiko bidearen Kanpaleku Nagusian.

Ostegun eguerdian abiatu ziren KN-tik eta lau ordu eskasetan iritsi ziren 6.000 metrora. Han denda kozkorra paratu eta egin zuten lo. Ostiralean, ipar-ekialdeko edo ohiko bideko kanpalekurantz jarraitu zuten eta bi orduko ibilian iritsi ziren hara. Han dago makro-espedizio japoniar bat Ipar Leporako bidea zabaltzen eta hornitzen. Albertok, Juanek eta Mikelek haien kanpalekutik apartexeago jarri zuten beren denda eta eguna altuerara egokitzen eman zuten. Gorputzarentzat jada ez da nolanahiko goratasuna 6.500 metro.

Larunbatean, Ipar Lepora daraman bidera gerturatu ziren eta beren begiz ikusi zuten japoniarrek zer-nolako lubakia zabaldua duten. Bigarren gaua 6.500 metrora lo egin ondoren, espediziokideak atzo eguerdian itzuli ziren, nekatuta, gosetuta eta pozik lehen irteera hau nola joan den ikusita. “Altueraren eragina nabaritu dugu, baina ondo sentitu gara. Dena bide onetik doa. Hurrengo irteera gogorragoa izango da, pisu era material gehiagorekin, eta adi egon beharko dugu eguraldi iragarpenei”, azaldu dute hiru taldekideek.

Bigarren irteera horretan Ipar Lepora (7.000 m) igo nahi dute jada, han lo egin, gorago, 7.500 metrotan, beste kanpaleku bat jarri eta gau bat edo bi han pasa ondoren jaitsi. Horrekin jada osatutzat emango lukete egokitze fasea.

Naturgas Hornbein'09 espedizioko kideak, pozik lehen irteerarekin

Alberto, Juan eta Mikel itzuli dira jada Everesteko ipar aurpegiko bide normalera daraman bailaratik, altuerara egokitzeko eginahal horretan. Gau bat egin dute 6.000 metrotan eta beste bi 6.500 metrotan, ohiko bidearen Kanpaleku Nagusian.

Ostegun eguerdian abiatu ziren KN-tik eta lau ordu eskasetan iritsi ziren 6.000 metrora. Han denda kozkorra paratu eta egin zuten lo. Ostiralean, ipar-ekialdeko edo ohiko bideko kanpalekurantz jarraitu zuten eta bi orduko ibilian iritsi ziren hara. Han dago makro-espedizio japoniar bat Ipar Leporako bidea zabaltzen eta hornitzen. Albertok, Juanek eta Mikelek haien kanpalekutik apartexeago jarri zuten beren denda eta eguna altuerara egokitzen eman zuten. Gorputzarentzat jada ez da nolanahiko goratasuna 6.500 metro.

Larunbatean, Ipar Lepora daraman bidera gerturatu ziren eta beren begiz ikusi zuten japoniarrek zer-nolako lubakia zabaldua duten. Bigarren gaua 6.500 metrora lo egin ondoren, espediziokideak atzo eguerdian itzuli ziren, nekatuta, gosetuta eta pozik lehen irteera hau nola joan den ikusita. “Altueraren eragina nabaritu dugu, baina ondo sentitu gara. Dena bide onetik doa. Hurrengo irteera gogorragoa izango da, pisu era material gehiagorekin, eta adi egon beharko dugu eguraldi iragarpenei”, azaldu dute hiru taldekideek.

Bigarren irteera horretan Ipar Lepora (7.000 m) igo nahi dute jada, han lo egin, gorago, 7.500 metrotan, beste kanpaleku bat jarri eta gau bat edo bi han pasa ondoren jaitsi. Horrekin jada osatutzat emango lukete egokitze fasea.

Emaitza bikainak euskal txirrindulari paralinpikoentzat Italiako munduko txapelketan

Javier Otxoak erlojupeko proba irabazi zuen ostiralean eta munduko txapeldun izendatu zen CP3 mailan eta igandean zilarrezko domina lortu zuen erresistentzia proban.

Victor Hugo Garridok urrezko domina lortu zuen LC3 mailan eta Aitor Orozak brontzezko domina eskuratu zuen D1 mailako proban.

Urrezko bi domina, zilarrezko bat eta brontzezko bat. Hau da BAT Basque Teameko txirrindulari paralinpikoek Bogognon (Italia) jokatu den munduko txapelketan lortutakoaren balantzea. Duda gabe, balantze dotore askoa.