Alexandre Vinokourovi merezi duen saria emateaz gain, Olinpiar Jokoetako lasterketak ziklismoak ikusgarriagoa izateko izan beharko lukeena erakutsi du, talde handiek ezartzen duten nagusikeriatik ihes egiteko irtenbidea zein den garbi gelditu da. Lasterketa irekia izan da, eta norbanakoaren bertuteak talde ahalmenen gainetik egon dira. Tamalez, gaurkoa bezalako ibilbide gozoan, inoiz gutxitan gertatzen da horrelakorik.
Lasterketak ohiko egitura izan balu, hau da, talde bakoitzak 8-9 lagun izan balitu, ez Vinokourovek eta ez berarekin batera ihesi zihoazen haietako inork ez zukeen merezitako saririk jasoko. Azken 200 metroetan agertuko zen esprinterren bat gailenduko zen. Ordurarteko lana bere talde edo selekzioak egingo zukeen. Garailea Cavendish, Greipel, Sagan, Goss, Boonen edo Boasson Hagen izango zen. Hori da gutxienekoa. Kontua da ibilbide horretan inork ezingo zukeela esprinta sahiestu, eta lastima litzateke txirrindulari handi askoren balioa ikusi gabe geldituko ginatekeen-eta.
Kontua ez da esprinterren aukerak ere galerazten dituen gogortasuna ezartzea, onena espezialista desberdinei antzeko aukerak ematea da. Era horretan asko ugaritzen da garaipenaren jokoan sartzen den txirrindularien kopurua eta horrekin ikusgarritasuna, bakoitzak bere erara jokatzen baitu.
Gaurkoa bezalako karrerekin, garaileak ez du nahikoa indar fisikoa izatea, argi ibili behar du lasterketan, ondo kokatuta, mugitzen jakin behar du, unean uneko erabakiak hartzen, estrategiarekin asmatzen, aztia izaten eta lortu nahi duena erdiesteko dena ematen. Horretan ez da erraza Vinokourov baino adibide hoberik topatzea.
Beste inork baino garaipen gehiago lortu du 