Fabian Cancellara tropelean ez bada, Tom Boonenek ez du kontrariorik harbideetan. Paris-Roubaix klasikoan ikusi da. Haren oztoporik gabe inoiz erakutsi duen ausardiarik handiena izan du flandestarrak eta erakustaldi latza eman. Aurrez hirutan gailendua izan arren inoiz ez aurten adinako diferentziarekin. Sekula ez zituen aurkariak modu harrigarri horretan zapaldu. Harbideen azpian utzi ditu, bera bakarrik ibili da gainetik. Indarra beti izan du, naturak emana du hori. Abiadura ere bai. Inoiz ez zaio karrerako ikuspegi egokirik eta babestu duen talderik falta izan, baina litekeena da aurten adinako heldutasunik ez izatea. Ezaugarri hori aurreko hiruzpalau urtetan egindako akatsetatik ikasi du, amildegiaren ertzean ohartu zen nora zihoan.

Gaurko erakustaldiarekin Boonenek Roger De Vlaemick handiaren 4 garaipeneko marka berdindu du. Baina beste bat jarri. Berak bakarrik lortu du birritan Flandriako Tourra eta Roubaix denboraldi berean uztartzea. 2005ean egin zuen lehenbizikoz, aurten bigarrengoz.

Gaurko balentria ere historiako onenen parekoa izan da. Ia 55 kilometro buruan, bakarrik, ihes eginda. Beste modu batean ere gailendu zitekeen. Taldekideen lana gehiago baliatu zezakeen, edo aurkarien hutsegiteak aprobetxatu edo esprintaren zain gelditu, baita helmugatik gertuago zegoen harbideren batean ihes egin ere. Baina ez, gaur dena bakarrik egin nahi izan du. Eta egin du, gogotik egin ere. Harbideak alfonbra gorri bihurtu ditu bere ibili dotore indartsua luzitzeko. Talde ia osoen auzolana ezerezean utzi du eta Flecha, Ballan, Boom edo Pozzatoren ahalegina hutsaren hurrengo izan dira. Italiarra erori egin da, baina kolpe handiagoa eman dio harbideetako jainkoa bere gainetik pasa dela ikusteak.

Samuel Sanchezek lasai har dezake atseden. Lortu du bere itzulia, bere taldearena, zaleen nahia asetu du. Etxeko taldearen azken garaipena ia ia ahazturik dago. Iban Mayok lortu zuen 2003an. Samuelek aurten, orduan Mayok izan zuen ia nagusitasun berdina izan du. Horregatik izan da bidezkoa berak irabaztea, onena izan delako, indartsuena eta bere kirol bizitzak hainbeste merezi zuelako. Azken urteetan inork ez dio eman karrera honi Samuelek eman diona. Zazpi etapak, hiru podiumek eta beti garaipenaren lehian ibiltzeak merezi dute saririk. Samuelek aurten handiena lortu du.

Erlojupekoak bere nagusitasuna berrestea baino ez du egin. Bere errendimenduak, hori bai, zalantzak eragiten zituen. 2006ko ekitaldiak pisu handia izan du iragarleen artean. Orduan, garaipena bakarrik ez podiuma ere galdu egin zuen. Baina geroztik asko hazi da Samuel. Ondorengoak dira Olinpiar Jokoen garaipena, EHI-ko erlojupekoa, Vueltako lau etapa, bi podium, Tourreko etapa eta mendia, orain dena hobeto kudeatzen du, bere bertuteak, gabeziak, presioa, aurkariak, dena.

Itzuli honetan dena alde izan du asturiarrak. Bere gorputzaldia, Voltako etapa garaipenak emandako bultzada, aurkari arriskutsu batzuen parte hartze eza, ibilbidea, eguraldia eta erlojupekoa. Erlojupeko horrek ez du lekurik ziklismoan, ez erlojupeko gisa. Arriskutsuegia da. Ziriari zotza eta zotzari zipotza sartu diote antolatzaileek. Uste dut ibilbideen zeregina dela ahalik eta ziklista gehienei garaipenerako aukera berdintsuak ematea, bai eskalatzaileei eta bai erlojupeko espezialista edo etapa ehiztariei. Horretarako, uste dut, astebeteko itzulietan nahikoa dira 10-12 kilometro, edo gehienez 15. 20 asko dira eta hain arriskutsuak badira, gehiegikeria deritzot.

Hori bai uste dut errepideak hautaketa zuzena egin duela, aste osoan ikusi denaren laburpena da sailkapena. Lastima litzateke karrerari ekarpenik handiena egin dioten ziklistak, egunero jo eta jo aritu diren biak, merezitako saririk gabe gelditzea erlojupeko batengatik, eta hori behin baino gehiagotan gertatu da.

Garaipen honekin Samuel asebeteta gelditu bide da eta bere babesleak egitura horrek babesten jarraitzea merezi duela pentsatu beharko luke, herri oso baten izaeraren bertuteak erakusteko ez dirudi modu txarra.

Euskal Herriko Itzulia iragarri ezina ari da izaten. Albiste ona da. Izan litekeen onena, aurre ikusi ezin diren gertaerak ari baitira jazoten eta horrek eragin du ikuskizuna zirraragarria izatea. Horretan zerikusi handia du ibilbideak. Baita ziklisten joak ere, jakina. Azken bi etapetan bi gauzak eman dira aldi berean, eta karrerak aldapa motz pikoen beharra berretsi du argi eta garbi.

Ibardingo azken 500 metroak Arrate baino erabakigarriagoak izan dira. Eta Garagaltzako aldapak Oñatiko amaiera Arantzazun amaituta baino ere erakargarriagoa egin du. Ziur nago. Ez dago baserri arteko malkar horiek adinako urduritasun eta mugimenduak eragingo dituenik mendate luzerik. Hori da arrakastaren formula.

Gaurko etapak, berez, arlotea behar zuen, garrantzi handirik gabeko ihesaldi bati erabateko protagonismoa eman behar ziona. Baina, ezta hurrik eman ere! Itzuliko onena izan da. Astanaren eta Kiserlowskiren meritua da hori, batez ere. Deskargan egin duten mugimentua zoragarria izan da. Kiserlowskik aurrera egin du ausardia handiz. Ez da normala lider batek, eta are gutxiago sailkapen nagusian laugarren postuan egonda, aurrera hain urrutitik jotzea. Petrov taldekidea eraman du berarekin, izan zezakeen lagingilerik onena.

Buruan berderatzi lagun elkartu eta ataka gaiztoan jarri dituzte beste lider guztiak. Egungo liderrek ez dakite zer egin morroirik gabe gelditzen direnean. Morrontza handiegia dute. Erasoren bat edo beste jo dute, baina ez gora, ez behera eta ez ordekan ez dira Kiserlowskirengana gerturatu. Meritu hori Dani Morenorena da, liderraren taldekidearena.

Jokabidez lortu ez dutena, abildadez erdietsi dute Joaquin Rodriguezek eta Samuel Sanchezek: Kiserlowski harrapatzea alegia.

Ziurtasunik ez daukat, baina egingo nuke helmugan sari banaketa egin dutela Joaquin Rodriguezek eta Samuelek: batek etapa, besteak, ustez, sailkapen nagusia. Tony Martini orain 47 segundo ateratzen dizkio Euskaltelkoak, baina haren mehatxua hor dago oraindik.