Euskal Herriko Itzuli honi zerbait falta zaio. Gatza eta piperra seguraski. Orain arte behintzat bai. Gauza arraroak ikusi dira. Eskalatzaileak ia ia esprintean nagusitu dira (Wouter Poels), esprint bideratzaileak gailendu dira (Impey), eta itzulia irabazi edota podiumean izan diren ziklistak atzean gelditu dira lehen bi egunetan, etaparik gozonoetan. Gogorra da esatea baina aurtengo Euskal Herriko Itzulia bere historiari huts egiten ari zaio. Ziurrenik, azken urteetako ahulenetakoa ari da izaten.

Badakit jakin, tropelean dabiltzanen ustea justu kontrakoa izango dela, inor ez dela bat etorriko esandakoarekin. Badakit. Badakit, errealitatearen pertzeptzioa oso dela desberdina tropelaren barruan eta kanpoan. Eta badakit haiena zehatzagoa dela. Badakit. Azken batean ikusleok, eta pedalak ematen ez ditugun guztiok gara kasu honetan ikusleak, ez daukagu bizikleta gainean sufritzen denaren aztarnarik ere. Eta sufritu izan dugunoi ere ahaztu egiten zaigu. Baina, aldi berean jakin badakit ziklistek aurreko urteetako garaileen zerrendari erreparatuko baliote bat etorriko liratekeela esandakoarekin, alegia, ia inoiz ez direla bi etapetan jarraian hain profil baxuko ziklistak nagusitu. Ez da iritzia. Errepasatu datuak eta ikusiko duzue.

Daryl Impey, bigarren etapako garailea da adibiderik garbiena. Aurretik esan nahi dut asko poztu nauela bere garaipenak, ziklista hori bizitza galtzear egon baitzen orain hiru urte. Turkiako Itzulia irabaztear zela, azken etapan, Theo Bos izeneko ziklista holandar batek bizkarretik heldu eta hesien kontra jaurti zuen Impey. Txikituta gelditu zen. Orno hezurrak eta matrailezurra hautsi zituen. Bi hilabete egon zen ohean, dieta likidoari esker iraun zuen bizirik. Gaurko garaipenarte, horixe zen bere kirol bizitzako daturik aipagarriena.