Txori arinak, hegoaldea galdu dutenak:
beren hegaldien iparra.
Txori galduak, arnasarik eta arrastorik gabeak.
Txoriak, ni bezain hutsak;
gure aitari Heriok keinu egin zion arratsaldean bezala.
Miseria eta kirats usaina dario itzalari.
Ez du sentitzen nire arimaren arima;
min egiten du, hala ere, larruko
minbiziak bezala.
Begirada ere pisua. Oroimenak iluntzen
eta nostalgiak beren behorren soka askatzen
eta penaren suak argitzen bekokian.
Lana erraza zuen oso,
hiru ordu laurdenero soka ematen zion
erlojuari, gauaren gauean.
Aita esnatzen zen, eguzkia nire leihoan zelarik.
Berriro txoriak, beren zerua galdu dutenak.
Azken hasperenaren unea berriro.
Begirada leun, maitagarri, ulerkorra,
eta argia amatatzen nire hatzen artean.
Jose Mármol.
Baso izan nahi eta sekula izango ez diren parkeetan, hiriak bere izena eta fama galtzen…
Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski, zein den maitasunaren egia. Erantzunekin ari zen jolasten, maitasuna jokoa baita.…
Maitasunagatik erretzeari utzi nion, pastillak kendu zizkidaten, edateaz ahantzi nintzen, liburuak oparitu nituen, diskoak enkantean…