Txori arinak, hegoaldea galdu dutenak:
beren hegaldien iparra.
Txori galduak, arnasarik eta arrastorik gabeak.
Txoriak, ni bezain hutsak;
gure aitari Heriok keinu egin zion arratsaldean bezala.
Miseria eta kirats usaina dario itzalari.
Ez du sentitzen nire arimaren arima;
min egiten du, hala ere, larruko
minbiziak bezala.
Begirada ere pisua. Oroimenak iluntzen
eta nostalgiak beren behorren soka askatzen
eta penaren suak argitzen bekokian.
Lana erraza zuen oso,
hiru ordu laurdenero soka ematen zion
erlojuari, gauaren gauean.
Aita esnatzen zen, eguzkia nire leihoan zelarik.
Berriro txoriak, beren zerua galdu dutenak.
Azken hasperenaren unea berriro.
Begirada leun, maitagarri, ulerkorra,
eta argia amatatzen nire hatzen artean.
Jose Mármol.