Zirrara

Txori arinak, hegoaldea galdu dutenak:

beren hegaldien iparra.

Txori galduak, arnasarik eta arrastorik gabeak.

Txoriak,  ni bezain hutsak;

gure aitari Heriok keinu egin zion arratsaldean bezala.

Miseria eta kirats usaina dario itzalari.

Ez du sentitzen nire arimaren arima;

min egiten du, hala ere, larruko

minbiziak bezala.

Begirada ere pisua. Oroimenak iluntzen

eta nostalgiak beren behorren soka askatzen

eta penaren suak argitzen bekokian.

Lana erraza zuen oso,

hiru ordu laurdenero soka ematen zion

erlojuari, gauaren gauean.

Aita esnatzen zen, eguzkia nire leihoan zelarik.

Berriro txoriak, beren zerua galdu dutenak.

Azken hasperenaren unea berriro.

Begirada leun, maitagarri, ulerkorra,

eta argia amatatzen nire hatzen artean.

 

Jose Mármol.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *