Helena Troiari so zegoelarik,
gerrak, gorrotoak eta heriotzak
larrututako hiria,
bere sabela dardaraz zen,
harrituta,
sekula jaioko ez ziren
gizaseme haiek buruan.
Penelope zain dago.
beti zain dago,
itsasoak noiz botako gizon bat,
ez besteak bezalakoa,
ez hobea ez okerragoa,
bere sabelak bakartzat
onartzen duen hura baizik.
Sabelak asko sufritzekoak dira,
heroienak ez badira ere.
Afari gaizto bat,
digestio txarra,
eztarrian trabatzen den
maitasun gaua.
Sabelak jakintsuak dira,
eta okertzen dira batzuetan
olibondoaren adarrak bezala.
Beti ibili dira
hondarrak biltzen
edertasuna eta egia sortzen,
beti uzta egiten.
Baso izan nahi eta sekula izango ez diren parkeetan, hiriak bere izena eta fama galtzen…
Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski, zein den maitasunaren egia. Erantzunekin ari zen jolasten, maitasuna jokoa baita.…
Maitasunagatik erretzeari utzi nion, pastillak kendu zizkidaten, edateaz ahantzi nintzen, liburuak oparitu nituen, diskoak enkantean…