Idazle hura hil zen, eskuan laranja bat zuela.
Bat bateko kontua izan zen, inork, ezta berak ere, espero gabe. Bere oinordekoek, jende zakar eta traketsa, eskatu zuten, alegia esijitu zuten, autopsia egitea, gehiago beren buruak goratzearren, eta ez lasaitzearren.
Forentseak, gorpua goitik behera zarrastatu ondoren, lore zabaldua bezala utzi zuen bera, oinordekoen begi bistan.
Hauek, harriturik eta pixka bat sorgorturik, ikusi zuten hitzak ari zirela burmuinetik ateratzen. Baina estonagarriena izan zen hildakoaren bihotza hiztegi bat zela, “laranja” hitza azaltzen den orrian irekia.
Baso izan nahi eta sekula izango ez diren parkeetan, hiriak bere izena eta fama galtzen…
Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski, zein den maitasunaren egia. Erantzunekin ari zen jolasten, maitasuna jokoa baita.…
Maitasunagatik erretzeari utzi nion, pastillak kendu zizkidaten, edateaz ahantzi nintzen, liburuak oparitu nituen, diskoak enkantean…