Uhinetan idatzia

Askotan galdetu izan didate

zertarako balio duen poetak.

Eta nik erantzun izan dut

galdera txarto jarria dela.

Poeta batek ez du ezertarako balio:

konpainia egiteko ez, behintzat.

Oso da despistatua;

begiak joaten zaizkio hodeietara,

eta haiek abian ekialdera;

eta eskuak, infinituraino;

eta adimena, auzoan.

Ez du balio baxera garbitzeko,

lixiba egiteko,

alkandorak lisatzeko,

bazkaria berotzeko,

aspiradora pasatzeko,

mandatutara joateko,

erosketak egiteko,

alabei lazoa jartzeko.

Hori bai, postariari

Nerudari buruz hitz egiten dio;

eta arotzari,

Manuel Rivasi buruz;

eta iturginari,

Odiseori buruz;

eta alabei,

ai alabei!

Sherezaderen historiak esaten dizkie,

bereak balira bezala,

plajiante halakoa!

Oso da jakintsua

eta, barka atrebentzia,

pedantea ere bai.

Galdera, ordea, beste bat da:

Zertarako balio du poesiak?

Bada, poesiak balio du

hitz itsusiei buelta eman

eta alde ederra erakusteko;

toki irudimenezkoak eta urrunekoak

ekartzeko

bertakoak balira bezala:

Zipango, Thule, Katai, Esparta, Liliput;

poza katilu txikietara botatzeko,

kafe gogorra balitz bezala;

bihotzaren erlojua aurreratzeko;

eguzkiari pilak jartzeko;

eta iluntzeari, farol txiki bat,

ezpainaren tamainakoa;

eta tristura zerbitzatzeko

droga pozontsua balitz bezala,

ilargia betea denean soilik,

sendagilearen zaintzapean;

isiltasunaren ezteietan

trikitria jotzeko,

Laja eta Landakandaren erara;

oroimenaren belarriari tiraka egiteko,

ez dezan ezer ahantzian utzi;

maitasuna munduaren errege

izendatzeko, erreginarik gabe;

etorkizunari iruzur egiteko,

eta orainari muzin.

Iragana zaborrontzira botatzeko,

eskolako liburuak bezala.

Zutik altxatzeko,

hondakin guztien gainetik.

Bizitza kartzela dela dioten horiei

barre eta iseka eginez.