Euriak hiria hazi egiten du
herdoildutako laranja bat balitz bezala.
Hiria handiagoa da eta hutsa dirudi.
Boulevard aldean gurasoek ihes egiten dute;
semeak marinel jantzita daude,
alabak, printzesa tankeran.
Txoriak, zuhaizpetan dabiltza,
eta dendariek ateak itxi dituzte, bortizki.
Berandu da,
banoa kalean zehar berokiaren lepoa altxatuta,
gazte erreboltaria banintz bezala,
taberna batera bidean, berdin zein.
Emakume batzuk ikusi ditut pasaeran;
euritakoak daramatzate
eta hitz bustiak esaten dizkiote elkarri.
Ibai aldetik gandua dator,
denak hartu nahi gaituen beso grisa.
Izan ez ditudan amodio guztiak
ikusten ditut,
etxe zaharreko giltzak balira bezala,
noiz irekiko bihotzaren atea.
Autobusa geratu da ondoan;
ez dagoen tranbiaren geltokia da:
hiriaren aztarna,
azalean grabatua burdinaz.
Haur bat dago zain;
begiak itxita dauzka.
Baso izan nahi eta sekula izango ez diren parkeetan, hiriak bere izena eta fama galtzen…
Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski, zein den maitasunaren egia. Erantzunekin ari zen jolasten, maitasuna jokoa baita.…
Maitasunagatik erretzeari utzi nion, pastillak kendu zizkidaten, edateaz ahantzi nintzen, liburuak oparitu nituen, diskoak enkantean…