Gaueko ordubata zen.
Bakarrik nenbilen kalean.
Nire pausoek lurrean
bateria kolpeak ziruditen,
Coltraneren doinu bat gogoan.
Zineman lehenago
ikusle bakarra izan nintzen,
baina pelikulak ere
aktoresa bakarra zuen:
monologo afektatua.
Tren bat igaro zen ondotik,
eta emakume bat ikusi nuen,
bakarrik bagoi batean.
Begiratu ninduen eta begiratu nuen,
segundo bakar batez.
Elkar ezagutu dugu
lehen aldia bazen ere,
batak bestea begiz jotzen genuela.
Berehala galdu zen trena,
geltokira bidean,
eta berarekin emakumea.
Nire pausoak azkartu ziren,
zergatik jakin gabe, ordea.
Bakardadea da
Kainen zigilua bekokian.
Baso izan nahi eta sekula izango ez diren parkeetan, hiriak bere izena eta fama galtzen…
Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski, zein den maitasunaren egia. Erantzunekin ari zen jolasten, maitasuna jokoa baita.…
Maitasunagatik erretzeari utzi nion, pastillak kendu zizkidaten, edateaz ahantzi nintzen, liburuak oparitu nituen, diskoak enkantean…