gure pantailetan dauden bi film komentatu nahi ditut gaur. Bata thiller psikologiko erotikoa, besteak krisia – bikote krisia eta krisi ekonomikoa- ardatz duen filma. Biak uztartu ditut, duela azken egunotan ikusi ditudalako eta narrazio zinematografikotik at dagoen erreflexioa sortu didatelako.

<img alt="" src="http://www.septimovicio.com/portadas/stoker-poster001f-730×365.jpg" class="aligncenter" width="730" height="365"

18 urte betetzen dituen egunean bertan aita galtzen du India Stoker (Mia Wasikowska) gazte bereziak. Aitarekin zuen erlazio bitxia galtzen du horrela. Baina ezagutzen ez duen Charlie osaba (Matthew Goode) dator etxera, bera eta ama zaintzera eta gutxinaka konturako da amankomunean gauza asko dituztela. Hori kontatzen digu “Stoker“ filmak, kritiko askoren esanetan, thriller erotikoa dena. Nicole Kidman ere aktore duen filmean, Wasikowska eta Gooderen interpretazioak borobilak dira. Estetika – planoak eta eskenategi zein jantzien diseinua – eta musika dotore baina dotoreagoa erabili dira.

Hollywoodeko dirua izan du Chan-Wook Park korearrak filma egiteko. Estatu Batuetako zine industriaren babespean egindako lehen lana da. Eta askok beldur ziren Los Angeleseko estudioen matazan katramilatuko zela, ekoizpen etxeak gehiegi gozatuko zuela Parken estilo bortitza. Baina korearrak eutsi dio. Mendeku trilogia batek ezaguna egin zuen, batez ere, Cannesen epaimahaiaren saria eskuratu zion “Oldboy” filmak. Eta horietan egiten duen bezala indarkeriaren erroa eta nondik norakoak arakatzen ditu. Estiloari leial, besteetan agertzen diren bere hartz markak ikusiko ditugu: ordenagailuz sortutako efektuak eskenen arteko transizioak egiteko – adi, Kidmanen ilea belarrean bilakatuta – edota goraiziak mendeku arma bilakatuta.

Egunotan

Medio gutxiekin egindakoa da aldiz Isabel Coixeten proposamen berria. Berlingo Zinemaldian lehiaketaz kanpo eta Espainiar Zinearen Jaialdian, Malagan, krisiak eragin dion filma “Ayer No Termina Nunca” aurkeztu du zuzendari katalanak. Antzerki lan batean oinarritu da, hain zuzen, Lot Vekemans holandarrak idatzitako “Antes Te Gustaba La LLuvía” antzezlanean.

Krisi ekonomikoak jotako Espainiara itzuli da Alemaniara lan bila joandako gizonezko bat(Javier Camara). Emazte ohia (Candela Peña) ikusi eta ihes egin zuenean utzitako zauria berriro irekiko dute elkarrekin. Batzuek antzerki lana fidelegi aurpegiratu diote Coixeteri,beste batzuek oportunista deitoratu, krisi ekonomikoa aprobetxatzen duelako eskenategi bezala.  Bidegabeak iruditu zaizkit kritikok. Coixet maite dut nik, baita lan hau ere. Candela Peñak zoragarri egiten du minari, iraganari lotuta dagoen emakumearen papera.

Antzerki itxura areagotzen dute agian eskenategiek. Peña eta Camara euren mina aletzen dute kobazulo batean, utzitako porlanezko eraikuntza batean edo zelai batean. Eskenategi horietan mugitzen dira, taula baten gainean bezala. Niri hiru eskenategi horiek galera batek utzitako hutsunea eta mina gogoratu didate, baina baita erreflexioa ekarri: egun Espainiako zine industriak bizi duen krisi ekonomikoan medio gutxi behar dituen proposamenak egin behar dira.