Benito gaixorik zegoela esan zidaten, baina ez nion ezer aipatu nahi izan. Hala eta guztiz ere, niri ez zitzaidan horrelakorik iruditu. Olatzek, bere emazteak, erantzun zuen telefonoa, eta berari pasatu zion. Berehala onartu zuen elkarrizketa eta luze hitz egin genuen. Ez zuen behin ere elkarrizketaren haria galdu, ezta antzekorik ere. Hori bai, bere munduan bizi den artista horietako bat dela iruditu zitzaidan. Ez du bere bizitza egiten eta ordu batzuk musikagintzan eman; musika bere bizitza da. Hortaz, Benito Lertxundiri elkarrizketa egiten ari nintzela, inoiz erretiroa hartuko ote duen galdetu nionean, ea orduan zer egingo zuen erantzun zidan.

Bere alabari buruz ere mintzatu ginen, musikarako ahalmen handia badu ere, lantzea ez du gehiegi gogoko, eta horrek Benito kezkatzen duela iruditu zitzaidan, baita pena eman ere. Orioko abeslariak suabe eta astiro hitz egiten du, eta bere munduan bizi dela ematen du, besteengandik aparte. Beste artista batzuekin harreman askorik ez duela esan zidan; nahiko bakartia dela. Bere lanean islatzen den poeta ukitu hori dauka. Benito musikarako eta musikagatik bizi da; bere abestiak entzuterik baino ez dago hori egiaztatzeko.