Ezin nion Aitor Ociori elkarrizketa egin arratsaldez izan behar zuelako eta beste zerbait nuen. Amaia Akordagoitia lankideari pasatu nion “marroia”. Eta bera pozik. Gainera, post bat ere idazteko eskatu nion. Honakoa da:

“Egia esan, Aitor Ociori elkarrizketa aurrez aurre egin nahi nuen nik, baina, tamalez, telefonoz egiteko eta urteko gizonik ederrenaren ahotsa entzuteko aukera besterik ez nuen izan. Aitor Ocio benetakoa da eta ez da futbolean bakarrik aritzen, zin dagizuet. Futbolariari 15 minutuko elkarrizketa bat egiteko irmotasuna eta iraunkortasuna ezinbestekoak izan dira.

16:15 aldera deitu behar nion, berak aginduta, baina ez zuen telefonoa hartzen. Behin baino gehiagotan saiatu ostean, Aitorrek ezetz esan zidan, alabarekin eta haren “laguntxo” batekin zegoela eta elkarrizketa hurrengo egunerako uzteko eskatu zidan. Ni, pozik! Egun bakar batean hitz egin ordez, bitan hitz egiteko aukera izango nuen eta.

Hurrengo egunean, estaldurarekin arazoak izan genituen. Patuak gu bion artekoa ezinezkoa zela adierazi zidan. Azkenean, hainbat alditan saiatu ostean, bere ahotsa entzun nuen. Gasteizera bidean harrapatu nuen eta bost aldiz hots egin behar izan nion. Hala ere, futbolariak tipo dotorea dela erakutsi zuen.

Gehien harritu ninduena bere alaba Naiarengatik duen debozioa da. Ziur asko aldizkarietan azaltzen direnek pertsona arruntek eguneroko normala eta sentimenduak izatea arraroa egiten zaigulako. Baina Aitor aita bihozbera da, zalantzarik gabe.

Futbolariaren agendarengatik zaila izango da Aitor Ocio Bilboko Alde Zaharreko tabernaren batean topatzea. Hori ez da gure patua izango. Hala eta guztiz ere, egun gutxi barru (azaroaren 28a) bere urtebetetzea izango denez, berriz ere esateko aprobetxatuko dut txoko hau: Aitor ikaragarri zaude!”

Eskerrik asko, Amaia.