Baso izan nahi eta

sekula izango ez diren parkeetan,

hiriak bere izena eta fama

galtzen duen tokietan,

ikusiko ditugu

haragia altzairuzko ardatzez

zulatzen,

ahantziaren pozona

saltzen dutenen inguruan,

aspaldi eder izandakoak

etzanda zurezko bankoetan,

ipuinaren loari azkenik emanak.

Txori arinak, hegoaldea galdu dutenak:

beren hegaldien iparra.

Txori galduak, arnasarik eta arrastorik gabeak.

Txoriak,  ni bezain hutsak;

gure aitari Heriok keinu egin zion arratsaldean bezala.

Miseria eta kirats usaina dario itzalari.

Ez du sentitzen nire arimaren arima;

min egiten du, hala ere, larruko

minbiziak bezala.

Begirada ere pisua. Oroimenak iluntzen

eta nostalgiak beren behorren soka askatzen

eta penaren suak argitzen bekokian.

Lana erraza zuen oso,

hiru ordu laurdenero soka ematen zion

erlojuari, gauaren gauean.

Aita esnatzen zen, eguzkia nire leihoan zelarik.

Berriro txoriak, beren zerua galdu dutenak.

Azken hasperenaren unea berriro.

Begirada leun, maitagarri, ulerkorra,

eta argia amatatzen nire hatzen artean.

 

Jose Mármol.

Audenek galdetzen zuen, ironiaz noski,

zein den maitasunaren egia.

Erantzunekin ari zen jolasten,

maitasuna jokoa baita.

Behin hasiz gero

saiatu behar amaiera ematen.

Ez da sekula irabazten;

ezta erabat galtzen ere,

ez da asko ikasten,

ezta ahanzten ere.

Batzuetan komeni da gelditu

eta berriro jokoa hastea