Aimar Olaizola

Amaitu da urteko azken txapelketa. Final kaxkarrak itxura antzean jokatu zuena gailendu zuen, herrenik gutxien egin zuena. Aimar izan da aurtengo izar gorena, txapel nagusia Xalak irabazi arren. Irujok final bakarra jokatu eta geratzen zitzaion txapel bakarra galdu du. Balantze kaxkarra inork ez bezalako dohainak dituenarentzat. Barriola, berriz, berehala itzuli da elitera, hor dago bere lekua.

Asteartean aurkeztu zuten Binakako Txapelketa. Bi aldaketa mesedegarri sumatu ditut. Aurtengo lehiaketa sistema aurreko urteetakoa baino zuzenagoa da, bidezkoagoa. Denak denen aurka. Garbi. Bestetik, atzerapenen auzian ez dute konponbiderik aurkitu, ez da erraza, baina gutxienez Enpresen Liga behin eta berriz barregarri utzi duen klausula kendu dute. Bikoteen osaketa, ostera, ez zait batere gustatu. Bi enpresek, biek, txapela irabazteari eman diote lehentasuna, orekaren kaltetan. Txapelketa on bat eskaintzea baino gehiago interesatu zaie garaipena, hainbat partida hasterako hautsita egongo badira ere. Gauzak ongi egitea beti da zaila. Borondaterik ez dagoenean, ezinezkoa.

Aspaldiko urteetan hutsik egin gabe ari izan diren bost pilotari bikain falta dira aurten: Beloki, Asier, Ruiz, Pascual eta Gonzalez. Sebastian kanpoan utzi izana gertatu zaigu harrigarrien, nik neuk ez nuen inondik espero. Argi dago gaur egun ezin aurki daitezkeela azkaindarra baino hobeak diren zortzi aurrelari. Gainera, Aspeko lau hoberenetako bat da, nire ustez, baina teknikoek Lasaren alde egin dute trabes. Sebastiani min eman dio binakako txapelketatik kanpo utzi izanak, haren inguruari ere bai. Mina eta amorrua. Bi sentipenak oso ongi ulertzen ditut, baina horien kudeaketan huts egin dute, inguruak bereziki. Xalaren kasuarekin alderatu nahi dute, baina urruneko antzik ere ez du. Erabakia Iparraldearen aurkako erasotzat jo eta boikota sustatzea hankasartze larria da, eta denei egin diezaieke kalte, baina mugaz gaindiko ezker paretari ere.

Xabier Euzkitze