Ezer baino lehen esan nahi dut ez nagoela erlojpekoen kontra. Oso proba interesgarriak iruditzen zaizkit. Ziklismoko espezialitaterik zailena da, norberak izatez dituen dohainez gain, beste hainbat jorratu behar direlako: kontzentrazioa, teknika, aerodinamika eta abar. Erlojupekoa taldean bada, zailtasunak areagotu egiten dira, ezaugarri eta maila desberdinetako txirrindulariak uztatu behar direlako. Izatez oso proba plastikoa da ikusteko.

Hori esanda ordea, uste dut alde handiegiak lortzen direla erlojupekoan eta lasterketak haren baitan gelditzen direla. Ez da egungo kasua baina orain urte batzuk erlojupekoan saio ona egitea ia ia nahikoa zen astebeteko zein itzuli handiak irabazteko. Exajeratua da adierazpena, baina esateko modua da.

Egungo joera bestelakoa da, zorionez. Nik uste jendeak askoz ere nahiago duela buruz buruko lehia, batez ere mendateetan ematen dena edo klasiko erako bilakaera duen proba, bestela. Hori dela-eta, erlojupekoak gutxitu eta distantziak laburtzeko joera nabarmentzen ari da. Baina, hara non, Tirreno-Adriatikok inoiz egin ez duena egin duen aurten. Bakarra ez bi erlojupeko jarri ditu, bat taldekakoa. Astebeteko itzulirako gehiegi da eta ondorioak berehala etorri dira. Alde handiak izan dira lehen etapan, eta horrek, uste dut, karrera salduta utzi duela Rabobanken mesedetan. Tropela lotzeko arrazoi asko dute.

Batetik, liderra, Lars Boom defendatzea. Bigarrenik, Oscar Freirerekin esprintean heltzea, eta hirugarrenik, Robert Gesinkek itzulia irabazteko dituen benetako aukerei eustea. Ez da ihes egiteko ahaleginik faltako, ibilibdea bikaina da horretarako, baina taldekako erlojupekoan izan diren diferentziak erabakigarriak izango dira bai azken emaitzan eta bai probaren bilakaeran. Lastima.