Amaitu da Paris-Niza eta Tony Martinek irabazi du. Alemaniarrentzat albiste ona da, oso ona. Festina Aferak Frantziako ziklismoa kolpatu zuen indar berdintsuarekin astindu zuen Puerto Aferak Alemaniakoa. Han erori zen Jan Ullrich, eta harekin batera herrialde hartako ziklismo osoa. Telekom desagertu egin zen, telebista publikoek Frantziako Tourra emateari uko egingo diotela iragarri dute eta puntako ziklistarik ez dute izan geroztik. Hor dago Andreas Kloden, erregular, beti bezala, maila onean, garai bateko moduan, baina Alemaniako ziklismoa altxatzeko gehiago behar da. Tony Martin izan liteke gizon hori.

Euskaltel ere nabarmendu da Frantzian. Onerako eta txarrerako. Bi arrazoi ikusten ditut pozik egoteko. Bata Samuel Sanchez; bestea Gorka Izagirre. Asturiarra bide onetik doa Euskal Herriko Itzulirantz eta ezeren okerrik ez dela sasoi bete betean helduko da. Orain arteko hirugarren postua hobetzea da asmoa. Lortu lezake.

Gorka Izagirrek ere goraipamenak merezi ditu. Eta ez gutxi. Ziklista da eta hobea izango da. Ezaugarri guztiak ditu. Duen adinak (23 urte) erakusten duena baino heldutasun handiagoa dauka. Kirol maila sobera erakutsi zuen iaz, bi garaipen lortuta. Aurten nortasuna erakusten ari da. Baita aniztasuna ere. Etapa ordekatsu eta arlote batean ihes egiteko behar den kemena dauka, baina baita mendatez josiriko ibilbide makurrean nabarmentzekoa ere. Karrera ondo irakurtzen du gainera, ihesladiak usaitu egiten ditu eta bertan ondo moldatzen da. Ez du urduritasunak jaten, zuhurtziaz jokatzen badaki, bere gaztean. Eta teknika ere ona dauka. Garaile sena ere bai. Denbora eman behar zaio baina kasta eduki badauka.

Euskaltelek ordea izan ditu huts egiteak ere. Bi aldiz izan da bigarren Samuel Sanchez eta euren erruz gertatu dela esango nuke. Bietan distantziaren kalkuluan huts egin zuten. Klodenek irabazi zuen etapan Samuel esprintaren distantzian erratu zen, metro bat gehiago izan balu bera nagusituko zen-eta. Ez da, gainera, antzekoa egiten duen lehen aldia. Tourrean Andy Schleckek antzera irabazi zion. Eta, Di Gregorio gailendu zen etapan 5 kilometro lehenago lanean hastea nahikoa zuten hura harrapatu eta esprinta baldintza hobeagotan jokatzeko. Horrelakorik gehiago ez gertatzeko balio beharko luke Paris-Nizako eskarmentuak.

Ezer baino lehen esan nahi dut ez nagoela erlojpekoen kontra. Oso proba interesgarriak iruditzen zaizkit. Ziklismoko espezialitaterik zailena da, norberak izatez dituen dohainez gain, beste hainbat jorratu behar direlako: kontzentrazioa, teknika, aerodinamika eta abar. Erlojupekoa taldean bada, zailtasunak areagotu egiten dira, ezaugarri eta maila desberdinetako txirrindulariak uztatu behar direlako. Izatez oso proba plastikoa da ikusteko.

Hori esanda ordea, uste dut alde handiegiak lortzen direla erlojupekoan eta lasterketak haren baitan gelditzen direla. Ez da egungo kasua baina orain urte batzuk erlojupekoan saio ona egitea ia ia nahikoa zen astebeteko zein itzuli handiak irabazteko. Exajeratua da adierazpena, baina esateko modua da.

Egungo joera bestelakoa da, zorionez. Nik uste jendeak askoz ere nahiago duela buruz buruko lehia, batez ere mendateetan ematen dena edo klasiko erako bilakaera duen proba, bestela. Hori dela-eta, erlojupekoak gutxitu eta distantziak laburtzeko joera nabarmentzen ari da. Baina, hara non, Tirreno-Adriatikok inoiz egin ez duena egin duen aurten. Bakarra ez bi erlojupeko jarri ditu, bat taldekakoa. Astebeteko itzulirako gehiegi da eta ondorioak berehala etorri dira. Alde handiak izan dira lehen etapan, eta horrek, uste dut, karrera salduta utzi duela Rabobanken mesedetan. Tropela lotzeko arrazoi asko dute.

Batetik, liderra, Lars Boom defendatzea. Bigarrenik, Oscar Freirerekin esprintean heltzea, eta hirugarrenik, Robert Gesinkek itzulia irabazteko dituen benetako aukerei eustea. Ez da ihes egiteko ahaleginik faltako, ibilibdea bikaina da horretarako, baina taldekako erlojupekoan izan diren diferentziak erabakigarriak izango dira bai azken emaitzan eta bai probaren bilakaeran. Lastima.