Seguru aski barru barrutik ateratzen zaidan amorrazioaren ahotsa da nirea eta inoiz ez da komeni kiskaltzen dagoen iltzeari heltzea, gauzak behar bezala aztertu eta bidezko iritzia emateko tenple ona ezinbestekoa baita, baina Ricardo Riccok ez du barkamenik merezi, bizitza osorako zigorra merezi du. Ez da dopinarekin harrapatzen duten lehenbiziko aldia, ez bigarrena eta ez hirugarrena, gutxienez laugarrena da. Ziklismoan ez dauka lekurik, ez berak eta ez bera bezala jokatzeko intentzio garbiz dabilen inork. Amaitu dira epelkeriak, ziklismoaren egoera tamalgarriak ez du erdibideko neurririk onartzen. Zirt edo zart egin behar da.
Ricardo Riccok ez du dopina zainean sartzen, zainean darama. Gaixotasun bat da eta ez du sendatzeko inolako intenziorik. Ez du nahi. Hori da txarrena. Sendatu nahi duenari aukera eman behar zaio, nahi ez duenak bere jokabidearen ondorioak onartu beste irtenbiderik ez dauka. Igandean erietxera eraman behar izan zuten, hilzorian. Autotrasfusioa egin zuen, baldintza txarretan. Horrek bistaratu du egia, bestela beste aitzakia ilunen batekin mozorrotu eta bera eta mundua engainatzen jarraituko zuen. Orain arte egin duen moduan. Dopinarekin izan duen azken hartu-emana izan da igandekoa.
