Hasi berria den hau Maddalenik gabeko aspaldiko bigarren kanpaina izango da, eta hauteskunde kanpaina ez da kanpaina Maddalenik gabe. Hori horrela da, nahiz eta batzuk ohartu ez. Edo ohartu badira, ez zaie axola, eta hori larriagoa litzateke. Ustez beto eta kutsadura kontuak atzean utzi ditugun honetan, kazetariak alboratuta. Egunotan jo ta su ariko diren lankideen lana ez dut gutxietsiko, noski, baina ulergaitza zait oraindik ere Iriarte anderea bertan izanda apustua nolatan den bestelakoa.
Lehendakariaren antzera, bera ere kanpoan harrapatu zuen ETAren iragarpenak, baina Lopezen kasuan ez bezela, pixuzko arrazoiak izango zituen, seguru. Seguru bait nago penarik handiena berak hartu zuela. Hiruzpalau egunetara bueltatu, eta hori bai, irakasgai ederra eman zigun guztioi, kazetaritza irakasgaia, albistearen inguruan egin izan diren berezirik borobilenetakoa eskeiniz.
Pelota xamarra gertatzen ari zait gaurkoa, bai, eta ez naiz gainera alperrikako diximuloan ibiliko. Bakoitzari berea zor zaiolako, eta nagusiek aitortu nahi ez duten hori eta ikusleek hainbeste eskertzen duten hori azpimarratu nahi dudalako, egunerokoari azpimarra beste inork baino hobe egiten dionaren gorazarre.
Arriben harro-harro esaten dugu Maddalenen aita auzokoa dugula. Juan Gorritiren baimenarekin, bera dugulako herriko pertsonairik ospetsuena. Txiki-txikitatik pantailan ikusten nuen haren agindutara lan egitea egokitu zitzaidan bekadun izateari utzi eta soldatapeko langile bihurtu nintzenean. Gogoan dut oraindik ere lehen egunean bota zidan sekulako bronka hura. Jenioa ere baduelako Iriartek, eta ez gutxi. Baina hori bada bere izaeraren ezaugarri. Begiak txinatarrak baino bietnamitak omen diren horiek bezain bereizgarri. Men egiten dizutenak baino gustoko ez dituenaren amorragarri. Baina errietak ez ezik, gogoan ditut haren aginduak. Gogoan dut nola sentiarazi zidan Iruñeko korrespontsalian ari nintzen hartan, Nafarroa Euskal Herriko azken probintzia baino, lehena zela. Erderazko albistegian hiruzpalau lerrotan aipatzen zen berri hura euskerazkoa zabaltzeko modukoa zela. Ez ziren ez kazetaritza lezio hutsak: Itoizko urtegira egindako bidai guzti haiek, euskeraren aurkako erasoak bistarazteko egindako ahalegin guzti haiek…
Eskerrak hori bai, azaroaren 20aren ondoren 21a etorriko denik. Eta biharamunean hantxe agertuko zaigu gure anderea, beti bezain dotore, beti bezain fin. Eta gu zain, irrikitan, baina ez izeiozue ezer aipatu, gure arteko sekretua bedi: ordura arte makillaje gelan gurutzatzen dudan aldiro, hantxe kuzkurtuko bait naiz ni, lotsa lotsa eginda, gorpuzkeraz bikoitza baino talentuz erdia baino ez naizenaz jakitun. Gaztetako errespetu berdinarekin, baina batez ere txikitako miresmen berarekin.
