Argi dago ez dagoela zertan “El arbol de la vida” bezain sakona izan zure mezua jendeari helarazteko. Irudi eta musikaz eginiko montajea baino eraginkorragoa gerta daiteke irrifarra bera. Irrifarra izango bait duzu ahotan, kankailu honi kasu egin eta “Four lions” ikustera inguratzen bazara. Ez behar bada farre algara, baina bai irrifarra. Algara bera baino finagoa delako irri lotsatiak ezpainetan zirriborratzen duen marra.

Parrearen eta malkoaren arteko muga bezain fina. Eta marra horretan, muga horretan dantzan dabil Chris Morris zuzendari britainiarraren lan hau. Parodia da, noski, parodiaz jantzitako kritika. Zorrotza. Monty Pythonen “La vida de Brian”en bertsio eguneratua, behar bada. Atentatu bat prestatzeko lanetan dabiltz lau pakistandar. Zein baino zein kankailuago, zein baino zein baldarrago. Ikusleak berak berehala atzemango du zein den zein. Aktore bakoitzaren tokian jartzeko hainbat pertsonai, agintari eta herrialderen izenak bururatuko zaizkio. Pelikula hoberenen modura, alderaketak azpimarratu gabe, bestela ere nabarmenak direlako. Merezi du, zinez. Konplizidadeak tarteka sortutako irritxo horrek erredun sentiaraziko zaitu bukaeran, errudunak baino, erruak eta erruen muinak salatzen dituen “zoologiko” xelebre honetan. Lehoiak katakumetik asko duela, eta lehoi izatera jolastu nahi duen katakumea zapaltzeko prest dagoen arkume itxurako sasi-txakur asko dagoelako… Arkumea, ai arkume gaixoa…. (spoilerrik ez dut jarriko, laai, ez naiz hain gaiztoa izango… ikusi, eta ulertuko duzu….).